به قهوه میمانی
تلخی اما دلچسب...
من به رسم همیشه
قهوه ام را شیرین میخورم
و دستان گرمت را در دست میفشارم
تا حلاوتش عشق را
گواراتر کند
به قهوه می مانی
تو را باید داغ داغ
سر کشید...
تا از دهن نیفتاده ای...


رادیو اِسموک | ??

- We speak the language of smoke!
- ما با زبان دود سخن می گوییم!

@radio_smoke
?
@pasargadtabaciran

ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید?❤️
doodpodcast.ir

Instagram.com/radio.smoke

دلتنگیهایم را بعد از تو
در کنج تنهایی اتاقم
غرق در دود سیگار
با یک فنجان قهوه ی تلخ سر کشیدم
شاید تلخی کامم
تلخی روزگارم را خنثی کند...

رادیو اِسموک | ??

- We speak the language of smoke!
- ما با زبان دود سخن می گوییم!

@radio_smoke
?
@pasargadtabaciran

ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید?❤️
doodpodcast.ir

Instagram.com/radio.smoke

کودکانه ام از بوی دود پیپ پدربزرگم نفرتم می شد

سال ها که گذشت در تک تک لحظه ها ٬

خوب حس کردم درد بزرگ شدن را

پیپ دوایش بود ...

???????
آلبوم #پیپ_شب
ماسترو رحیمی
در
رادیو جوان

https://play.radiojavan.com/album/mastro-rahimi-pipe-shab

حرف بزن
می‌خواهم صدایت را بشنوم
تو باغبان صدایت بودی
و خنده‌ات
دسته کبوتران سفیدی
که به یکباره پرواز می کنند
تو را دوست دارم
چون صدای اذان در سپیده دم
چون راهی که به خواب منتهی می شود
تو را دوست دارم
چون آخرین بسته ی سیگار در تبعید.

کاری با تو نداشتم
گوشه دنج کافه همیشگی
خلوت کرده بودم ،
آمدی قهوه ات را خوردی
چشم هایت را جا گذاشتی
و رفتی
حالا من ماندم
با ازدحام کافه‌ای شلوغ
با تقدیر و فال همیشگی‌ام
چشم هایت ! . . .

کاش ...
سیگارِ بینِ انگشتانت بودم
سَهمم بوسه هایی عمیق
جایم هر جا که تو باشی
وَ حواست همیشه به اینکه
مرا کم نیاوری ..
می شُدم عادتَت ،
وابستگی ات
پناهگاه لحظه های کلافگی ات
وَ رفیق
روز و شَب های تنهایی ات ..
کاش ...
سیگارِ بینِ انگشتانت بودم
و تو بی اراده ترین آدم دُنیا
هَر بار می خواستی
امّا
نمی توانستی ترکم کُنی ...

از دور نگاهت می کنم!
تو پیپ پاسارگاتاباکی می کشی
دودِ پیپ بالای سرت می رقصد.
من کودکانه آرزو می کنم
ای کاش اینجا قبیله ی سرخپوست ها بود
و این رقصِ دود
'علامتی از تو به من

نت‌هایی از باران
نخ‌هایی از سیگار
برای دیوانگی‌ام کافی‌ست
درها را ببند
گذشته را
و حال را فرش کن
پشت در بزن:
باران فروشی نیست....

شعرهای من
شعر نیستند
دردهای مزمنی هستند
به جان واژه ها
که از انتهای قلبی محزون
بیرون می جهند
و
آزادی خود را با یک پیپ قدیمی در
حصار شعر جشن می گیرند....