تو
واقعيت دارى
مثل قهوه
مثل بى خوابى...
و يا شايد
خيال باشى
مثل فال
مثل خواب...
تو
چه واقعيت باشى
چه خيال
كامم از نبودن
تو
تلخ مى شود...

فنجانِ قهوه ٬ شعر ٬ شب ٬ نه نه ! نمیچسبد

لطفــاً بمان حتی اگر چیزی نمی نوشـــی ...

گم شدن در خیال تو
مثل نوشیدن قهوه
و تماشای
باران است...

نازنینم
در شلوغیِ بی انتهایِ ذهنت،
سوزنِ ياد مرا هم
ميتوان انداخت!
كافيست ثانيه ای،
كاملا تصادفی،
هنگام قهوه نوشیدنت،
گذری گذرا كنم از دلت...

تو که نباشی...
شعرهایم پیپ می کشند و سرفه میکنند
حالا که درد توی کوچه و خیابان
با من راه می رود
و قهوه می خورد
تب می کنم....
فکر آخرین جمله ام نباش
فکر کن اولین جمله ام کجای شهر ریخت...
رفت...
که حالا شعرهایم معتاد شده اند
درد می گیرد استخوانشان
من خاطر نشان میکنم....
مثل خبر روزانه....
که شش های شعرم
بی تو
سرطان تنهایی گرفته اند...

بپرس دوستم داری؟
بگذار بگویم من؟
شما را؟
به جا نمی آورم!
ولی...
شما چقدر زیبایید!
به فنجان قهوه ای دعوتتان کنم؟
لبخند بزن
بگو با کمال میل
بیا دوباره برای اولین بار ببینمت!
در همان دیدار دلت را ببرم
بگذار اولین دوستت دارم را دوباره بگویم!
باز هم عاشقت شوم!
تو یک لبخند که بزنی
من هر صبح آلزایمر میگیرم
و تو یک عمر
اولین و آخرین عشقم خواهی بود!

 

دوستانی که به کبریت های ماسترو رحیمی برای سفر هاشون و طبیعت گردی و تولید محتوا نیاز دارند

و عضو انجمن سفر و پیپ و کانال تلگرام انجمن پیپ ایران هستند

برای هماهنگی بهتر به شماره تلگرام ۰۹۳۵۲۲۰۰۰۷۷ درخواست و مشخصات خود را ارسال کنند.

https://tripandpipe.com/

چشمان بلوطی ات
از سراشیبی
افتاب پاییز فرو میریزد

درون قهوه ای ک ب یادت
در دهان سکوتم
مزه بوسه های نداده ات رامیدهد
میبینی
چه شیرین
تلخم میکنی از حجم نبودنت

درست مثل فنجان قهوه
که ته می‌کشد
پنجره
کم‌کم از تصویر تو
تهی می‌شود!
حالا
من مانده‌ام و
پنجره‌ای خالی
و
فنجان قهوه‌ای
که از حرف‌های نگفته
پشیمان است ...

مي آيي آرام و بي سر و صدا
مي آيي قدم به قدم
در خيالم
آنقدر آرام كه نمي فهمم
چطور دچارت مي شوم
و قول هايم را فراموش مي كنم
به خودم مي آيم
و ميبينم قهوه ام سر رفته !
تو هنوزم حواسم را پرت مي كني
اين بار با نبودنت
و من هر بار كه دنبال حواسم مي گردم
به ياد مي آورم
دوست داشتن كسي كه براي من نبود
و زمان چه بعد ظالمانه ايست
كاش زود تر مي ديدمت
يا دير تر
خيلي دير تر