میچسبد در این بهار
کنارِ این شکوفه ها
کنارِ باران های بی قرار و ناگهانی اش
یک فنجان قهوه ی تازه دم
که کنارش آدمی از جنس عطرِ اردیبهشت نشسته باشد…

امروز طعم بهار را چشیدم
“تو” هم قدم من بودی و لبخند های کشنده ات را نثار قلب من میکردی…!
دلم میخواست چیزی فراتر از دستانت در دستانم باشد…
امروز خیابان های شهر بوی خنده های ما را میداد…بوی خاطراتمان…
امروز پازل قشنگی بود!منوتو و فقط یک فنجان قهوه …
“تو” شانه هایت را در تقاطع شانه های من و گونه هایت را بر روی لب های من چه قدر باسلیقه چیده بودی…
امروز فهمیدم که خنده های “تو” را باید برای بهار امسال قاب کرد…!

مبل‌ها را چیدم
پرده‌ها را کنار پنجره
قاب‌ها را به دیوار آویختم
بعد
دو فنجان قهوه ریختم
و فکر کردم به ۳۶۵ روزِ دیگر
که می‌توانم
با چیدمانی دیگر
دوستت بدارم!

مرد هم که باشی!؟
گاهی شبها
انقدر درد ناک میشودکه
بایک فنجان قهوه یک پیپ
تا صبح به دوست داشتن کسی فکر میکنی!؟
که
چند خیابان آن طرف تر
به فراموش کردن تو فکر میکند!

نبودنت مثل تمام کردن سیگار است ،

در نیمه شب برفی ….

وقتی تمامی دکه های شهر بسته اند …

هوا سرد است و
آتشِ نگاهِ تو روشن...❗️

چایِ باران☕️
در فنجانِ قهوه ای چشمم
دَم کشیده است ؛

نترس!
شانه ات را نزدیک تر کن
دردهایم از دهن افتاده اند...

قاصدک ها بیکار نشسته اند‌‌‌...
و تهِ فنجان های قهوه
خبرِ شیرینی نیست...
سالهاست
جاده هایی که به تو می رسند
در دست تعمیر اند...!

بین من و خاطرات تو بین من و خاطرات تو یک پیپ و یک فنجان قهوه فاصله است بین تو و خاطرات من دو قرن سکوت ...

می چسبد در این بهار
کنارِ این شکوفه ها
کنارِ باران های بی قرار و ناگهانی اش
یک فنجان قهوه ی تازه دم
که کنارش آدمی از جنس عطرِ اردیبهشت نشسته باشد...

ميدانم...
امسال اولين برف كه ببارد ياد اولين قهوه اي خواهم افتاد كه كنار يك خيابان جا ماند و سرد شد..
كنار آن خيابان، نزديك درختانش، يكجا، يك گوشه،
هنوز مينويسم از تو و آن زمستاني كه بودي اما انگار بهار بود...