یک قهوه
می تواند
هم تلخ باشد
هم شیرین
بستگی دارد
از رفتنت خبر بدهد
یا آمدنت

اين بار واقعا دلم گرفته است
نه از كسي
نه از مخاطب خاصي
اين بار از خودم گله دارم
كه چرا قدم زدن روي برگ ها و گرفتن دستي گرم و نوشيدن قهوه اي گرم در كافه اي دنج را حتي در خواب هم نميبينم
چه برسد به واقعيت...!

به کسی چه ربطی دارد که
تو مدتهاست دیگر نیستی!
به هیچکس مربوط نیست اگر من
هنوز عصر های لعنتی جمعه؛
پیراهنی که برایم خریدی را تن میکنم،
میروم همان جای همیشگی منتظرت میمانم،
هی سیگار دود میکنم و هی عطر میزنم که بوی سیگار اذیتت نکند!
چه ربطی به مردم این شهر دارد که...
که من هر لحظه گوشی ام را نگاه میکنم
شاید...
راستش به تو هم مربوط نیست
اگر من امروز عصر؛
ساعت هجده...
همان پاتوق همیشگی،
سفارش دو فنجان قهوه خواهم داد...
راستی
امروز من حساب میکنم!
خاطره ی امروز را میهمان من!

درست مثل فنجان قهوه
که ته می‌کشد
پنجره
کم‌کم از تصویر تو
تهی می‌شود!
حالا
من مانده‌ام و
پنجره‌ای خالی
و
فنجان قهوه‌ای
که از حرف‌های نگفته
پشیمان است ...

يك شهر
يك خيابان
يك كافه
يك ميز
يك صندلي
يك فنجان قهوه
يك پاكت سيگار
و يك ادمي كه ديگر هيچ احساسي ندارد .

پلک که باز می کنیم
زندگی مدرن مان شروع شده
قهوه ای خورده نخورده
فلسفه را خیس می کنیم
در وان حمام
تا همه چیز را ترک کنیم
به مقصد پشت میزمان
در برج بالای شهر
پشت چراغ قرمز
رزهای آبی
چه بیهوده به نظر می آیند
در این صبح انزوا
وسط گوش دادن به موسیقی کلاسیک
عبور می کنیم
از خط ممتد
از ورود های ممنوع
از ازدحام آدم ها
جایی میان زمین
و پنهان کردن اعتقادمان به خدا
یک صندلی راحت
پنجره ای بزرگ رو به شهر
و یک پیپ روشن
دیگر از زندگی چه می خواهیم

قهوه هم طعم عسل می‌دهد

وقتی تو

آن طرف میـز نشسته باشـی

نبودنت

فنجانی خالیست

فرقی نمی کند

در آن چه بریزم

چای

قهوه

یا اشک

راستش را بخواهی
از موقعی که رفته ای
هیچ چیز تغییر نکرده است ،
- من هنوز قهوه می خورم
- پیپ میکشم
- پیاده می روم
اما ...
- تلخ تر
- بیشتر

گم شدن در خیال تو
مثل نوشیدن قهوه
و تماشای
باران است...